Η κατασκευή επιδιώκει να ενημερώσει σχετικά με την άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από μια ομάδα διεθνών συμμετεχόντων στα πλαίσια του MEDS Workshop 2019, που πραγματοποιήθηκε στις Σπέτσες.
Τοποθετημένο στην κορυφή του λόφου, θεάται το παλιό λιμάνι, ενώ γειτνιάζει άμεσα με τον παρακείμενο φάρο των Σπετσών. Ενώ ο φάρος προειδοποιεί για έναν άμεσο κίνδυνο, το pavillion εφιστά την προσοχή για έναν μελλοντικό, ετυμολογώντας έτσι την ονομασία του.
Το σχέδιο είναι επηρεασμένο από τη ναυτική παράδοση των Σπετσών. Η γεωμετρία και η μορφή της κατασκευής, θυμίζουν μια απλοποιημένη εκδοχή ενός σκαριού το οποίο στη συνέχεια εξωθείται κατακόρυφα. Εσωτερικά, εντοπίζονται δυο υδάτινα επίπεδα -ένα στο ισόγειο και ένα στον όροφο- τα οποία συνδέονται μέσω μιας εσωτερικής κλίμακας. Η υψομετρική διαφορά των δύο αυτών επιπέδων, αποτελεί και τη μέγιστη εκτιμώμενη άνοδο της θαλάσσιας στάθμης μέχρι το έτος 2100.
This pavilion aims to raise awareness of sea level rise. I designed it and built it with a team of international participants during MEDS 2019 in Spetses, a Greek island.
It is located on the top of a small hill overlooking the old harbour, and shares this location with a light-house. While the light house warns of immediate dangers, the pavilion warns of future dangers. This is where the pavilion’s short-name comes from
.
The design is influenced by the maritime culture of Spetses. The external form of the pavilion resembles a simplified straight-edged outline of a boat, vertically extruded. Internally, there are 2 pools of water – one on the ground floor and another on the first – connected by a ladder. The distance between these pools is almost the maximum estimated sea-level rise by the year 2100. To achieve clear head-height this distance was increased slightly.
Το χρήση του καρβουνιασμένου ξύλου είναι διπλή. Η καύση του ξύλου αποτελεί μια τεχνική η οποία χρησιμοποιείται στην παραδοσιακή ξυλοναυπηγική τέχνη, ενώ ταυτόχρονα η εκκεντρική υφή του αντηχεί στο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής.
Ο επισκέπτης προσεγγίζει την κατασκευή διαμέσου ενός επιμήκους μονοπατιού ανάμεσα στα πεύκα. Τα δένδρα, αποκρύπτουν επιλεκτικά την όψη της κατασκευής έτσι ώστε η μορφή να αποκαλυφθεί σταδιακά και να είναι εμφανής μόνο από μια κοντινή απόσταση. Η τριγωνική είσοδος, αποτελεί μια προσομοίωση -αναφορά, της εντύπωσης που δημιουργεί η κίνηση ανάμεσα στα σκαριά ενός καρνάγιου.
Charred wood is used for 2 reasons. Charring is a technique used in traditional boat building, and there is a connection between the burned appearance and the theme of global warming.
Visitors approach the pavilion via a long tree-lined avenue. The trees obscure the view of the pavilion so that it is not completely revealed until very close. Gradually the pavilion’s unusual vessel-like form becomes apparent. The triangular doorway is a reference to the effect of moving around boats in a confined shipyard.
Εισερχόμενος κανείς, βαδίζει πάνω σε μια ράμπα, η κλίση της οποίας είναι σχεδιασμένη με σκοπό να δημιουργήσει μια στιγμιαία εντύπωση ισορροπίας -προσαρμογής, ανάλογη με αυτήν της μετάβασης από τη στεριά σε μια βάρκα. Η ράμπα διαμορφώνεται από την κλίση συνεχόμενων σανίδων, χωρίς ενδιάμεση διακοπή μέχρι την προσεδάφιση.
Μεταβαίνοντας τη ράμπα, ο επισκέπτης συναντά ένα υδάτινο επίπεδο μέσα στο οποίο είναι τοποθετημένοι λίθοι από την ακτή, οι οποίοι λειτουργούν ως πατήματα. Το επίπεδο αυτό λειτουργεί ως επίπεδο αναφοράς για το θέμα της ανόδου της θαλάσσιας στάθμης.
Μία σκάλα, οδηγεί στο πρώτο επίπεδο, όπου εντοπίζεται ένα σημείο στάσης -κάθισμα οποίο προσφέρει μια μοναδική θέα των παρακείμενων νησιών. Η βάση του διαμορφωμένου πλαισίου -κάδρου αποτελείται από την δεύτερη δεξαμενή νερού. Από εκείνο το σημείο, ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί την επίδραση της μεταβολής της θαλάσσιας στάθμης στο τοπίο.
Upon entering, visitors step onto a ramp with an incline designed to cause a brief moment of balance adjustment, just like the effect of stepping from land onto a boat. This ramp is created by bending whole boards into shape. There is no break between the ramp and the flat landing.
Proceeding up this ramp, one discovers a pool of water containing large stepping stones. This pool acts as a baseline for the sea-level rise concept.
A ladder invites people to the first floor, where they are offered a seat with a stunning view of the Greek mainland and islands. The viewport contains a pool at it’s base. Visitors sit there wondering what might happen to the landscape outside should significant sea-level rise occur.
Μία πανοραμική θέα του λιμανιού αλλά και της παραλίας είναι δυνατή από την οροφή της κατασκευής, η οποία προσεγγίζεται εξίσου από την εσωτερική κλίμακα. Η οροφή ωστόσο δεν είναι βατή. Ο επισκέπτης, σκαρφαλώνοντας διαμέσου της σκάλας, οδηγείται σε μία τριγωνική οπή στο τελευταίο επίπεδο, μέσα από την οποία δίνεται η δυνατότητα της πανοραμικής θέασης. Αυτή, επιτρέπει στον επισκέπτη να αντιληφθεί τον κίνδυνο που διατρέχουν παραθαλάσσιες περιοχές και νησιά όπως οι Σπέτσες, από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας.
Ο συνδυασμός του καρβουνιασμένου ξύλου, του νερού όπως και της τριγωνικής γεωμετρίας, αποτελούν αναφορές της παραδοσιακής τεχνικής της καύσης, οι οποίες ενσωματώνονται σε μια προσπάθεια να καθοριστεί μια τεκτονική, αναδυόμενη από την παραδοσιακή τεχνική. Η προσέγγιση αυτή, αποτελεί τη δευτερεύουσα θεματική του έργου. Η παραδοσιακή διαδικασία -τεχνική της καύσης περιλαμβάνει τη σύνδεση τριών σανίδων, σχηματίζοντας έναν τριγωνικό αγωγό -καμινάδα στη βάση του οποίου ανάβεται η φωτιά. Το νερό χρησιμοποιείται για το σβήσιμο της φωτιάς όπως και για τον έλεγχο του βάθους της καύσης.
A panoramic view of the harbour and coast is available by climbing the second part of the ladder towards the roof. This allows visitors to see just how vulnerable places like Spetses are to the impacts of sea-level rise. The roof is not designed to be accessed completely. Instead, people climb to the top of the ladder and look out through the triangular viewport while standing on the ladder.
The combination of charred wood and water, and the use of the triangular geometry are references to the traditional charring technique. This is an attempt to define a tectonic derived from the traditional processes and is a secondary theme of the project. To elaborate, the traditional technique involves tying 3 boards into a triangular chimney and setting a fire at the base. Water is used to quench the flames and control the depth of the burn.
Σχόλια για το έργο /Comments
Αλέξανδρος Κοντής - Συντονιστής του έργου
Alexandros Kontis – Project Coordinator
Η συγκεκριμένη κατασκευή είναι ίσως και η μεγαλύτερη -δυσκολότερη κατασκευή που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στα πλαίσια του MEDS Workshop. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: 1 tutor, 1 συντονιστής (ο υποφαινόμενος), 28 + 2 συμμετέχοντες, 2 καραβομαραγκοί, 2 σιδηρουργοί, 2 ίσως και 3 πολιτικοί μηχανικοί, μια τουλάχιστον δωδεκαμελής οργανωτική ομάδα, αμέτρητοι αφανείς ήρωες. Η ενορχήστρωση και ο συντονισμός ενός τέτοιου έργου, αποτελούσε μια εξαιρετικά επίπονη, απαιτητική, αλλά ταυτόχρονα γόνιμα διδακτική και δημιουργική διαδικασία. Από την γένεση του σχεδίου και την κατασκευαστική του επίλυση, ως την τοποθέτηση και των τελευταίων σανίδων του κελύφους και της υγρομονωτικής ασφαλτικής μεμβράνης στα δυο υδάτινα επίπεδα -με αναρίθμητα ενδιάμεσα στάδια να παρεμβάλλονται- το έργο απαίτησε εγρήγορση, επιμονή -και υπομονή- ομαδικότητα, ευρηματικότητα, φαντασία. Πολλοί το λάτρεψαν ακόμη περισσότεροι το πολέμησαν. Κάθε έργο γεννά μια νέα σχέση με το (όποιο) περιβάλλον του. Αυτός δεν είναι εξάλλου και ο σκοπός του; Μία νέα σχέση δημιουργείται, μια νέα συνθήκη· ένας κόσμος. Όμως ακόμη και αν το ίδιο του το περιβάλλον απαιτήσει μέχρι και την κατεδάφισή του, αυτή η νέα σχέση είναι αδύνατον να καταστραφεί. Ίσως διότι η πιο δυνατή σχέση, είναι αυτή που αναπτύξαμε εμείς με το ίδιο το έργο, και διαμέσου αυτού μεταξύ μας. Είναι ίσως ένα μέρος, αυτού που παραπάνω αποκαλώ κόσμος.
This pavilion is perhaps the largest and most difficult construction ever made in MEDS workshop. The figures speak for themselves: 1 tutor, 1 coordinator (the author), 28+2 participants, 2 shipbuilders, 2 blacksmiths, 2 maybe, 3 civil engineers, an organizational team of twelve members and countless unsung heroes. The coordination and orchestration of a project like this was a particularly strenuous and demanding yet fruitful learning and creative process. From the very conception and constructive resolution of the scheme to the placement of the final boards and the waterproof membrane at the two water levels- with innumerable intermediate steps intervening-the project required vigilance, perseverance-along with patience- teamwork, ingenuity and imagination. It has been praised by a big number of people and disapproved by an even bigger one. Every project will inevitably generate a new relationship with its environment. Isn't that what its very purpose is? A new relationship is created, a constitution; “a cosmos”, so to speak. But even if the environment itself demands its demolition, this new relationship cannot be destroyed. This could be simply because the strongest relationship is the one we have developed with the project itself. It is probably part of that so called ‘cosmos’.
Συμμετέχοντες /Participants
Δομήνικος Βίλντεμπουρ /Dominikos Wildeboer
Οι σχεδιαστικές αρχές του περιπτέρου, αλλά και το επίκαιρο και πανανθρώπινο μήνυμα που αυτό μεταφέρει, μας έκανε όλους να αγαπήσουμε το έργο αυτό από την αρχή και μας έδεσε ως ομάδα. Η κατασκευαστική υλοποίηση του έργου έκρυβε αρκετές δυσκολίες, οι οποίες αποτέλεσαν μια μαθησιακή εμπειρία για όλους μας, διδάσκοντάς μας πώς να προσαρμοζόμαστε συνεχώς στα καινούργια δεδομένα και πώς να επιλύουμε προβλήματα γρήγορα και αποδοτικά.
Η ομάδα που συγκροτήθηκε ήταν άκρως πολυπολιτισμική και το τελικό αποτέλεσμα ήταν -προσωπικά- αξιοθαύμαστο. Αυτό δείχνει πως καταφέραμε να γεφυρώσουμε κάθε εμπόδιο επικοινωνίας, στέλνοντας ταυτόχρονα ένα ξεχωριστό μήνυμα, πέρα από το καθολικό μήνυμα του pavilion.
Ήταν ένα project από το οποίο αναμφίβολα αποκόμισα πολλά. Θα κουβαλάω τις αποκτηθείσες γνώσεις σε όλη μου την επαγγελματική σταδιοδρομία, αλλά και τα μαθήματα ζωής και ξεχωριστές στιγμές και ανθρώπους στην προσωπική μου ζωή.
Γιάννα Γκιώνη /Gianna Gkioni
Η γνωριμία με την ομάδα ξεκίνησε με ένα παιχνίδι εμπιστοσύνης. Με αυτό τον τρόπο μέσα σε ελάχιστο χρόνο ο κοινός ενθουσιασμός δεν ήταν το μόνο στοιχείο που μας ένωνε. Η κλίμακα του πρότζεκτ και οι τεχνικές για να διεκπεραιωθεί σε φυσική κατασκευή αφορούσαν διαδικασίες με επικινδυνότητα και αυξημένο βαθμό δυσκολίας.
Ο πλούτος των εμπειριών των μελών σε διαφορετικές πρακτικές και λογικές του σχεδιασμού και η πρότερη εμπειρία σε κατασκευαστικά πρότζεκτ αποτέλεσε μία εξαιρετικά εκπαιδευτική διαδικασία∙ μια πορεία οργανωμένη αλλά όχι εξαρχής καθορισμένη.
Η υλοποίηση συνέβη στο δημόσιο χώρο και σε εργαστήρια τοπικών τεχνιτών, και καραβομαραγκών. Η ανοιχτότητα στη διαδικασία, άσκησε έλξη στην τοπική κοινωνία, διευρύνοντας τον κύκλο της συμμετοχής, εμπλέκοντας περαστικούς και τοπικούς τεχνίτες που μας μύησαν στις γνώσεις τους γύρω από παραδοσιακές τεχνικές, και σε κεκτημένες γνώσεις του τόπου.
Η κατασκευή τοποθετήθηκε στο ευαίσθητο περιβάλλον μίας πολύ σημαντικής περιοχής για την ιστορία του τόπου, μια περιοχή η οποία συνδέθηκε με μυθολογίες και συμβολισμούς, τους οποίους έρχεται να συμπληρώσει ο σύγχρονος προβληματισμός γύρω από την κλιματική αλλαγή και τη χαμένη γνώση της παράδοσης, που εκφράστηκε στις σχεδιαστικές αρχές του περιπτέρου.
We started by making acquaintance with each other through a trust building exercise. In this engaging way, within a short time, we were united by a common enthusiasm and more. The scale of the project and the techniques used for its process into a physical structure are concerned with risk procedures and an increasing degree of difficulty.
The wealth of the members' experience in different practices and the logic of planning, as well as the previous experience in construction projects was an extremely educational environment to be in ∙ a course organized but not initially specified.
The materialization took place in a public space and in the local artisans' workshops. The openness in the process appealed to the local community, expanding the circle of peoples’ participation, drawing the passersby and the local craftsmen into it, people who initiated us in the knowledge of traditional techniques and in the acquired knowledge on the area.
The construction was placed in the sensitive environment of a very important area for the region’s history, where the most powerful cannons of Spetses were located. The area was associated with mythologies and symbolisms, which where supplemented by the modern debate about the climate change and the lost knowledge of the tradition, which was expressed through the design principles of the pavilion.
Έβιλυ Στρόδα /Evily Stroda
Η συμμετοχή σε ένα απαιτητικό πρότζεκτ που με πρώτη ματιά θα μπορούσε να τεθεί ακατόρθωτο προς υλοποίηση στο πλαίσιο του MEDS ήταν μοναδική εμπειρία. Στην πραγματικότητα, η λεπτότητα της προμελέτης στον σχεδιασμό του αλλά και το έντονα οργανωμένο χρονοδιάγραμμα για υλοποίηση ήταν ήδη μία καλή βάση. Το κοινό όραμα, η εργασία της ομάδας σε επιμέρους μικρότερες, η αλληλεπίδραση μεταξύ των ομάδων και το πέρασμα τους από όλα τα πόστα εργασίας, ανέπτυξαν γρήγορα στην πολυμελή ομάδα το αίσθημα της εμπιστοσύνης σε προσωπικό επίπεδο ενώ κάθε μέλος της ομάδας αποκόμισε δεξιότητες για κάθε στάδιο της κατασκευής. Η επιλογή του τόπου πέραν της ιστορικής σημασίας των Σπετσών ήταν ωφέλιμη και ως προς την άμεση συμβολή των καραβομαραγκών που μετέφεραν στην ομάδα τεχνοτροπίες της τοπικής παράδοσης. Κάθε μέρα εργασίας, τόσο στην ομάδα όσο και στους μελλοντικούς επισκέπτες έδινε μεγαλύτερη χαρά, ικανοποίηση και προσμονή για την τελειοποίηση του πρότζεκτ που θα το καθιστούσε επισκέψιμο.
The participation in a very demanding MEDS project, which with a first look seemed impossible to complete, was a unique experience. But, in reality, the fineness of the preliminary design and the extremely organized schedule for implementation of the project was already a good basis. Our common dream, the distribution of work, the interaction between the teams and the exchange of working posts quickly developed the feeling of common trust for each team member which also developed skills for every construction stage. The choice of the place, beyond the historical importance of the Spetses Island, was also useful because of the immediate contribution of the shipbuilders that have brought to the team the techniques of local tradition. Each day of work, both for the team and for future visitors, gave greater joy, satisfaction and anticipation to perfecting the project that would make it visitable.
Information
Project Name: Dark Beacon (Also called the Sea Level Rise Awareness Pavilion)
Architecture Firm: Kieran Donnellan with MEDS (Meetings of Design Students)
Contact e-mail: kieranjohndonnellan@gmail.com
contact@medsworkshop.com
Firm Location: Ireland
Completion Year: 2019
Gross Built Area:14 m2 (accessible interior floor space)
Project location: Old Harbour, Spetses, Greece.
Lead Architects: Kieran Donnellan.
Photo credits: Vlad Georgiev
Photographer’s e-mail: vladgeorgiev@msn.com
Additional Credits
Project Tutor (Lead): Kieran Donnellan
Workshop Co-Ordinator: Alexandros Kontis
Participants:
Adonae Charchar,
Aiden Liam Bell,
Amber Goveas,
Barbare Kacharava,
Conor de Burca,
Dominikos Wildeboer,
Evily Stroda,
Georgia Ryan,
Giannoula Gkioni,
Hadir Hanna Mahmoud,
Ilke Senturk,
Joseph Murphy,
Julie Hilmersen,
Kamila Haja,
Laura Folmer,
Magdalena Storozenko,
Marco Van Rensbergen,
Mark Breidy,
Martina Ferraro,
Matthias Brenner,
Nils Schimitzek,
Rami Lazkani,
Rinor Rushiti,
Roisin Leavey,
Shpat Ademaj,
Stephan Matzdorf,
Stephanie Steriotis,
Sushruth Vandana Gopal,
Valon Ismaili,
Vlad Georgiev.
Clients: Spetses Municipal Government
Consultants: Maria Sideri (Engineer)
Nektarios Charalabopoulos (Metalworker)
Nektarios Kleisas (Ship Builder)
Panayiotis Lyrakis (Mayor of Spetses)
Pantelis Korakis (Ship Builder)
Stefi Sachinoglou (Main organizer of MEDS 2019)
Takis Panou (Assistant Mayor of Spetses)
