International Architecture Competition by Βuildner
Hospice - Home for the Terminally ill (EDITION #4)
Design a safe and supportive space to those struggling with a terminal illness
Buildner Sustainability award
Project name: Where Light is Seen, and Nature is Felt
By Lampis Farantos and Konstantinos Vlahavas, students of the University of West Attica, Greece
This hospice is not a building of spectacle, but a place of stillness a threshold between life and death, where what matters is not architecture as statement, but architecture as experience. Designed for those who are terminally ill, this project seeks to offer dignity, clarity, and peace through space, light, and nature.
Το παρόν hospice δεν είναι ένα κτίριο-θέαμα, αλλά ένας τόπος ηρεμίας - ένα κατώφλι ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, όπου η αρχιτεκτονική δεν λειτουργεί ως δήλωση, αλλά ως εμπειρία. Σχεδιασμένο για άτομα που βρίσκονται στο τελικό στάδιο της ζωής τους, το έργο αυτό επιδιώκει να προσφέρει αξιοπρέπεια, καθαρότητα και γαλήνη, μέσα από τον χώρο, το φως και τη φύση.
The design is structured around two intersecting axes one horizontal and public, one vertical and private creating a spatial cross that organizes circulation and meaning. Along these axes, cubic volumes emerge as distinct functional units. The horizontal axis hosts the welcoming space, the gathering area, the kitchen, the library, a room for spiritual reflection, and a medical space. The vertical axis accommodates the psychologist’s room, staff housing, and a staff common area.
Ο σχεδιασμός οργανώνεται γύρω από δύο τεμνόμενους άξονες — έναν οριζόντιο, δημόσιο και έναν κάθετο, πιο ιδιωτικό - δημιουργώντας έναν χωρικό σταυρό που οργανώνει τόσο την κίνηση όσο και τη σημασία. Κατά μήκος αυτών των αξόνων, αναδύονται κυβικοί όγκοι που φιλοξενούν διακριτές λειτουργίες. Ο οριζόντιος άξονας περιλαμβάνει τον χώρο υποδοχής, τον χώρο συγκεντρώσεων, την κουζίνα, τη βιβλιοθήκη, έναν χώρο πνευματικής περισυλλογής και έναν ιατρικό χώρο. Ο κάθετος άξονας φιλοξενεί το γραφείο του ψυχολόγου, τα δωμάτια διαμονής του προσωπικού και έναν κοινό χώρο συνάθροισης.
These two axes are conceived not as enclosed corridors, but as open-air passageways: tall, linear spaces without roofs, revealing the sky above. They are not interior paths, but outdoor extensions of the landscape. By aligning them with the sun’s path from east to west the architecture enters into a daily dialogue with time itself. The visitor, moving through these axes, experiences the sun rising, setting, casting shadows, changing sea- sons the essence of nature passing slowly and truthfully. The project is situated in the heart of a Mediterranean olive grove, a landscape deeply rooted in cultural memory, slowness, and care.
Οι δύο αυτοί άξονες δεν αντιμετωπίζονται ως κλειστοί διάδρομοι, αλλά ως υπαίθριες διαδρομές: ψηλοί, γραμμικοί χώροι χωρίς οροφή, ανοιχτοί στον ουρανό. Δεν είναι εσωτερικά περάσματα, αλλά υπαίθριες επεκτάσεις του τοπίου. Ευθυγραμμισμένοι με την πορεία του ήλιου — από την ανατολή στη δύση — οι άξονες αυτοί φέρνουν την αρχιτεκτονική σε καθημερινό διάλογο με τον χρόνο. Ο επισκέπτης, καθώς κινείται, βιώνει την ανατολή και τη δύση του ήλιου, τις σκιές που μεταβάλλονται, τις εποχές που αλλάζουν — την ουσία της φύσης να ξεδιπλώνεται αργά και αληθινά.
The olive tree timeless, enduring, and humble becomes not a backdrop but a co-author of the experience. Each space along the axes is tailored to its function and emotional tone. The kitchen is open to the landscape, framing both the act of cooking and the presence of the natural world. The library gradually shifts from enclosed to open, inviting stillness and reflection. The chapel denies lateral views and instead opens only to the sky, inviting vertical contemplation and a quiet metaphysical encounter. The gathering area offers flexibility allowing moments of solitude or community, indoors or outside, in the company of trees and light.
Το έργο βρίσκεται στην καρδιά ενός μεσογειακού ελαιώνα – ενός τοπίου βαθιά ριζωμένου στην πολιτισμική μνήμη, τη βραδύτητα και τη φροντίδα. Η ελιά - διαχρονική, ανθεκτική και ταπεινή – δεν είναι απλώς σκηνικό, αλλά συνδημιουργός της εμπειρίας. Η παρουσία της προσφέρει φιλτραρισμένο φως, απαλή κίνηση και μια αίσθηση γείωσης, εντάσσοντας το κτίσμα σε έναν κύκλο ζωής και θανάτου που ανήκει στη φύση. Κάθε χώρος κατά μήκος των αξόνων προσαρμόζεται στη λειτουργία και τη συναισθηματική του ένταση. Η κουζίνα είναι ανοιχτή στο τοπίο, καδράροντας τόσο την πράξη της μαγειρικής όσο και την παρουσία του φυσικού κόσμου. Η βιβλιοθήκη μεταβαίνει σταδιακά από κλειστός χώρος σε ανοιχτός, προσκαλώντας τη σιωπή και τον στοχασμό. Ο χώρος λατρείας αρνείται τις πλευρικές οπτικές φυγές και ανοίγεται μόνο προς τον ουρανό, προκαλώντας μια κάθετη, μεταφυσική επαφή. Ο χώρος συγκεντρώσεων προσφέρει ευελιξία — επιτρέποντας στιγμές μοναχικότητας ή συλλογικότητας, εντός ή εκτός, στη συντροφιά των δέντρων και του φωτός.
The material language reflects honesty and restraint. Exposed concrete, untreated wood, steel and transparent glass speak not of wealth or decoration, but of permanence, sincerity, and connection. The exposed materials age with dignity like the lives this place is built for.
Η υλικότητα του έργου αντανακλά ειλικρίνεια και εγκράτεια. Το εμφανές σκυρόδεμα, το ακατέργαστο ξύλο, το μέταλλο και το διαφανές γυαλί δεν μιλούν για πλούτο ή διακόσμηση, αλλά για διάρκεια, ειλικρίνεια και σύνδεση. Τα υλικά αφήνονται εκτεθειμένα ώστε να παλιώνουν με αξιοπρέπεια - όπως και οι ζωές για τις οποίες προορίζεται αυτός ο τόπος.
Earth is placed on the roofs, not to bury, but to blur the boundary between structure and landscape making the building disappear into the olive grove, making presence indistinguishable from terrain. This project re imagines the hospital corridor and the clinical room. It replaces walls with trees, ceilings with sky, and fluorescent lights with sunlight. It offers terminally ill visitors something irreplaceable: the presence of nature, the movement of air, the truth of light, and a space to give hope, not fear, but peace.
Το έδαφος τοποθετείται επάνω στις στέγες, όχι για να θάψει, αλλά για να θολώσει το όριο ανάμεσα στο κτίσμα και το τοπίο - ώστε το κτίριο να “χαθεί” μέσα στον ελαιώνα και να γίνει ένα με το φυσικό ανάγλυφο. Το έργο αυτό επαναπροσδιορίζει τον διάδρομο του νοσοκομείου και τον κλινικό θάλαμο. Αντικαθιστά τους τοίχους με δέντρα, τις οροφές με ουρανό και τα φώτα φθορίου με ηλιακό φως. Προσφέρει στους ανθρώπους που βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους κάτι ανεκτίμητο: την παρουσία της φύσης, την κίνηση του αέρα, την αλήθεια του φωτός — και έναν χώρο να πουν το τελευταίο αντίο, όχι με φόβο, αλλά με ειρήνη.
Jury Feedback
